Het is al weer een tijdje geleden dat ik een blog geschreven heb, de laatste dagen begon het echter weer te kriebelen na een periode van rust en stilte op het gebied van bloggen en helaas soms ook op het gebied van het geloof.
Rust op het gebied van geloven in God was en is voor mij een rare gewaarwording, jarenlang ben ik actief geweest op het gebied van het geloof en de laatste paar maanden was dit een heel stuk minder. Het was zelfs zo dat ik even helemaal geen behoefte had en het bezig zijn met het evangelie.
Nou kan ik een heel verhaal hier gaan plaatsen waarom ik even een tijdje wat minder actief ben geweest, maar ik vraag mij af of dat wel meerwaarde heeft. Een klein puntje wil ik toch hier even aan stippen en dat betreft “mensen”.
Voordat ik verder ga wil ik even benadrukken dat wanneer ik het over “mensen” heb in deze blog ik het ook over mezelf heb.
De afgelopen periode ben ik er meer dan ooit achter gekomen dat mensen het geloof in God niet altijd makkelijker maken en soms zelfs onmogelijk. Wij als mensen hebben in veel gevallen het geloof naar onze eigen hand gezet en beleven het zoals het ons het beste uitkomt. Het klinkt misschien hard en voor sommigen van jullie helemaal niet herkenbaar, maar kijkend naar mijn eigen geloofsleven van de afgelopen jaren moet ik persoonlijk eerlijk toegeven dat ik wel vastzat in bepaalde gedachten en overtuigingen waardoor ik op bepaalde punten het geloof uitte zoals mij dat het beste leek en achteraf gezien moet ik toegeven dat in veel situaties alleen maar keek naar de theorie terwijl ik zelf geen praktijk ervaring had.
Een voorbeeldje van iets waar ik persoonlijk een kortzichtig beeld van had en daardoor mensen ook enigszins kon veroordelen was bijvoorbeeld het samenwonen. Zelf had ik nog nooit echt een relatie gehad en had dus nog nooit met het fenomeen samenwonen te maken gehad, maar had wel mijn standvastige mening klaar over samenwonen. Nu heb ik een langdurige relatie en al vrij snel in deze relatie kwam ik erachter dat ik haar graag zoveel mogelijk bij mij zou willen hebben, en dat resulteerde al snel in part time samenwonen iets waar ik dus altijd vel op tegen was geweest, maar nu vond ik het allemaal niet zo een probleem meer. Ik was al die jaren uitgegaan van theorieën en overtuigingen zonder enige ervaring in de praktijk. Nu ik mijzelf in de situatie van een relatie bevond merkte ik dat mijn gedachten en overtuiging hierin toch wat anders lagen dan voorheen en moest ik erkennen dat ik in het verleden niet correct gehandeld had ten opzichte van anderen. Hiermee wil ik niet zeggen dat we allemaal maar moeten gaan samenwonen en dat trouwen niet nodig is zeer zeker niet, maar probeer te kijken naar situaties en wanneer je het er niet mee eens bent spits je dan toe op de daad en niet op de persoon of personen, geef hen niet het gevoel dat je hen veroordeelt.
Mensen moeten stoppen met eigen interpretatie van de bijbel, mensen moeten stoppen met het belangrijk maken van andere mensen die beweren alle wijsheid in pacht te hebben. Wij mensen moeten stoppen met elkaar oordelen en veroordelen, betekent dat laatste dat we elkaar niet meer mogen wijzen op elkaars daden? Nee zeer zeker niet want een daad van iemand veroordelen is heel wat anders dan de persoon veroordelen. Natuurlijk zijn wij niet God, bij lange na niet zelfs, maar is het niet zo dat God ook de mensen niet veroordeelt maar wel de zonden? (daden)
Terwijl ik dat zo schrijf over niet oordelen en niet veroordelen vraag ik mij af hoed dat dan zit met een oordeel hebben over de leer van bepaalde personen? Mag ik dan wel een oordeel hebben over leer die in mijn ogen niet bijbels is terwijl anderen daar heel anders over denken? Hier hebben we dus een moeilijk geval te pakken waar al heel wat gemeentelijke conflicten over zijn geweest en waardoor dus ook veel onenigheid tussen broeders en zusters is ontstaan.
Het was mij al duidelijk, maar het word terwijl ik zo typ alleen nog maar duidelijker, mensen maken er een puinhoop van. Vele interpretaties en meningen van en over de bijbel zorgen voor verdeeldheid in het gezin, in de plaatselijke gemeente en in de gemeente over het algemeen. Ik vraag me dan af hoe we dat op kunnen lossen en er los van kunnen komen om vervolgens weer gewoon een gezin te zijn, een gezin met de enige ware God als Vader en Jezus Christus als verlosser en zaligmaker in en door Hem alleen kunnen wij tot God de Vader komen.
Voor nu ga ik er weer mee stoppen, tot slot van deze blog wil ik nog even kwijt dat ondanks een kleine dip in mijn geloofsleven God nog steeds een waarheid, een zeker weten is in mijn leven. In en door Christus Jezus ben ik een kind van de enige levende en ware God!
PS Nog even naar aanleiding van mijn voorbeeldje, in oktober ga ik trouwen met mijn lieve vriendin! Wilde dat toch nog even delen met jullie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten