Geloof het of niet maar het is echt waar, God de Schepper van hemel en aarde houdt van jou! Hij bekijkt jou, Zijn schepsel met liefdevolle ogen en kijkt uit naar een relatie met jou. Ja echt waar God, de Schepper van hemel en aarde wil een relatie ook met jou, voor God ben je een parel, een parel in Zijn grote liefdevolle hand!
http://ikzoekgod.jesus.net/
hallo
BeantwoordenVerwijderenwat mooie allemaal wat daar in dat filpje staat echt gewedig ik wist somige dingen wist ik niet maar nu wel ik vindt het alemaal wel zo bijzonder dat er iemand is die ons zo gemaakt heeft.maar soms denk ik wel eens waarom heeft hij mij zo gemaakt en waarom is al die elende er maar goed dat is weer wat anders ik vindt dit een heel mooie filpje
Soms is de vraag waarom moeilijk, we begrijpen niet alles en wanneer we het niet helemaal begrijpen komt het aan op geloven. Geloven dat God je zo gemaakt heeft en daar vrede in vinden, ook ik begrijp niet alles maar, ik weet wel dat God mij lief heeft en dat ik net als jij en alle anderen een parel ben in Zijn liefdevolle handen.
BeantwoordenVerwijderenGroet en Gods zegen, John
maar meestal is dat juist wat we moelijk vinden als we niet iets zien tenminste vindt ik wel.maar omdat wee geloven dat hij naar ons luisterd gaat dat wel een stuk beter maar wat kan je er nou aan doen zodat andere mensen dat ook gaan zien?
BeantwoordenVerwijderenJa wat kun je eraan doen dat ook andere mensen het gaan zien? Het enige wat wij als mensen kunnen doen is getuigen van de liefde van Christus en leven zoals Hij dat van ons vraagt, Hem volgen in alles wat Hij ons heeft voorgedaan. Wij kunnen mensen niet bekeren, het is de Geest van God die hen overtuigt.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes en Gods zegen, John
Het is een aandoenlijk filmpje. Ik herinner me hoe ik zonder goed te beseffen wat ik zei toch gezegd had dat ik 'Jezus' wilde aannemen in mijn leven. Het is ruim 20 jaar geleden, nu.
BeantwoordenVerwijderenEnkele dagen later zat ik ergens een koffie te drinken en van de ene op de andere seconde was er (wat ik nu wil omschrijven als) een vuur achter mijn ribbenkast.
Ik kan dat eigenlijk niet beschrijven maar probeer het toch.
Ik zat daar wat te turen achter mijn koffie en was aan wat praktische dingen aan het denken. Niks geen godsdienstige gedachten of herinnering aan wat ik enkele dagen voordien had gezegd over Christus... ik was het al half vergeten, eigenlijk.
Ed dus van de éne seconde op de andere stond ik in vuur en vlam van vreugde.
Maar ik lachte niet. Ik keek ernstig en ook om me heen. Ik zat me af te vragen wat er met me gebeurde. Ik kon dat niet verklaren. Er was niet de minste aanleiding waarom ik mijn borstkast bijna letterlijk voelde branden!
Ik werd er - zo blij als ik was - zelfs bijna een beetje ongemakkelijk van, in zekere zin. Was ik daar achter mijn koffie plots de controle over mezelf kwijt geraakt? ik vroeg me dat ECHT af. Maar het kon me niet schelen want ik was nog nooit in mijn leven zo gelukkig geweest en zeker nog nooit zo plots!
En het bleef maar duren.
Omdat ik niet goed wist hoe ik het had en wat ik van mezelf moest denken of vinden (ik bleef me tegelijk toch ook wat vragen hierbij stellen en voelde me dus ook wat ongemakkelijk bij de totale onverklaarbaarheid van dat enorm brandende vuur in mezelf, al wilde ik het ook niet verliezen maar juist koesteren, dacht ik tegelijk!) bleef en bleef ik maar rondkijken en nadenken en... zoeken naar een reden voor die plotse overweldigende en totaal losgeslagen vuurhaard in mijn borst.
En ik vroeg me van alles af en dacht aan alle mogelijke oorzaken... behalve dat 'aannemen van Christus' dat ik enkele dagen ervoor tegen een vriend (die christen was en het me gevraagd had na vele gesprekken waarin ik kritisch was geweest maar het dus - bijna wantrouwig maar ook nieuwsgierig - wel eens wilde 'uitproberen', zonder die nieuwsgierigheid in zoveel woorden aan hem te hebben toegegeven of gemeld).
(vervolg, sorry voor de lengte)
BeantwoordenVerwijderen(...)
Het is moeilijk voor me die ervaring van toen weer voor de geest te halen maar één ding weet ik heel zeker; het was NIET uit mezelf. Ik werd er bijwijlen echt ongemakkelijk van!
En het duurde misschien - ik weet het niet... een uur of zo - voor die herinnering aan dat gesprek heel vaag naar voor kwam in mijn geest. Een korte flits maar en ik ervoer bij dat vuur dan een diepe rust.
Maar ik was - eigenaardig als ik daaraan terugdenk - door die korte herinnering en die rust nog niet overtuigd. Ik ging meteen weer zoeken in mezelf en om me heen... maar er was GEEN ENKELE minste aanleiding te bespeuren.
Ik vroeg me in eerste instantie echt of of ik gek geworden was!`
Ik ben zo dagen en dagen blijven rondlopen en ik kon me gaandeweg alleen maar met die 'waarneming van 100% zeker buiten mezelf' gaandeweg beter verzoenen als ik terugdacht aan mijn gesprek met die vriend en aan zijn hele... 'geloofscontext' (zal ik het maar noemen), hoewel ik daar tegelijk met de grootste kritische zin (bijna argwaan!) bleef naar kijken.
Maar alleen dan kon ik me (steeds beter) verzoenen met dat euh... 'vuur achter mijn ribben maar van buiten mezelf'.
Het was heel vreemd als ervaring maar ik voelde mijzelf niet vervreemden... integendeel: ik voelde me toch ook weer net MEER mezelf... MEER vrede met mezelf... diepe rust.
Ik kon zo niet blijven rondlopen en MOEST dus bijna aanvaarden dat het was wat het was. Ik was in mijn denken wel wel ongerust over de gevolgen van dat 'aanvaarden' van wat het wel moest zijn maar in mijn voelen totaal niet bang. Het kon me niet schelen: het was wat het was: Jezus... en de gevolgen was ik zondermeer bereid met de grootste vreugde en veel plezier te ondergaan.
Absurd!
Ik zeg het nu nog: absurd! Maar zo was het.
Ik wil daar wel aan twijfelen... maar ik kan niet. Ik ervaar het 'vuur van buitenaf' opnieuw terwijl ik dit aan het typen ben (zij het minder sterk als toen).
Ik blijf het bizar vinden, hoor. Mijn hele leven al!
En ik moest eraan denken bij dat plaatje in je filmpje waar God zegt dat Hij een feest geeft zoals je nog nooit een feest hebt ervaren.
Zo is het.
Toch weet ik sindsdien: niks aan te doen (al wilde ik het al eens) ik ben een kind van God, een 'christen' (hoe bang ik voor dat woord ook ben, gelet op de kerkgeschiedenis).